SUZUKI  VS 750 INTRUDER - 1988

Wist u dat: In de motortaal "Hardtail" betekent: Letterlijk: stijve of harde achterkant. In dit geval de benaming voor een frame dat niet is uitgevoerd met een scharnierende achterbrug, noch met plunjervering. Kortweg een stijf frame genoemd. De meeste Europese en Amerikaanse motorfietsen uit de jaren twintig, dertig en begin jaren veertig hadden een stijf frame. De Britse en de Duitse motorfietsindustrie kwamen als eerste uit met seriemodellen die beschikten over zowel achter- als voorvering. De ooit toonaangevende Engelse motorindustrie tekende voor de eerste generatie massaal uitgevoerde semi-hydraulische voor- en achterschokbreking. In Engeland werd de Matchless G3L (l voor light) als eerste met een telescopische voorvork uitgerust aan het begin van de Tweede Wereldoorlog. De Amerikaanse industrie bleek op dit gebied het conservatiefst. De zware Indians werden in 1940 nog uitgerust met het Springframe, waarbij plunjervering was verwerkt in de achterwielophanging. Harley-Davidson ging met zijn zwaarste modellen pas in 1958 over op een frame met scharnierende achterbrug na in 1949 de springervoor vork door een hydraulische voorvork te hebben vervangen. De op zich uiterst trage aanpassing van het rijwielgedeelte van de topmodellen aan de moderne stroom van Europese motorfietsontwerpen, trompetterde het reclamebureau van Harley-Davidson van de daken als ongekende noviteit op het gebied van motorrijderscomfort. De begeleidende namen van modellen als Hydra Glide (hard tail met hydraulische voorvork) en Duo Glide (hydraulische voorvork én achtervering) getuigen van een bombastische mythologisering van een door Harley-Davidson matig ontwikkelde schokbrekingstechniek. Een hard tail komt bij moderne fabrieksmotorfietsen niet meer voor. Bij sommige motorfietsen ziet het er overigens wel zo uit omdat de schokbreker(s) weggewerkt zijn onder of boven het motorblok. Bij Harley-Davidson werd met het Softail-frame voor de hard tail-look gekozen omdat deze in is bij customrijders.